Moją największą przygodą była historia, gdy na sali kinowej w moim mieście (obecnie mieści się w tym budynku jedenasta Biedronka), oglądając czwartego Indianę Jonesa towarzyszyli mi tylko bracia. Całe kino nasze.
Inna historia - gdy po 0,5 ha reklam w warszawskim multikinie brat ostentacyjnie zachrapał, cała sala ryknęła śmiechem (reszta widzów też się denerwowała polsatowskimi zagrywkami).
Oglądając ze znajomymi "Janosik - prawdziwa historia" suchary sypały się jak z rękawa i pewnie podpadalibyśmy pod charakterystykę widzów nielubiałą przez Gika.
Choćby na początku pojawia się tytuł, kolega ryczy śmiechem "Prawdziwa? Jaaasne!". Czy też prośba o kaszlnięcie, gdy drugi kolega otwierał piwo.