Ja cenię przede wszystkim horrory psychologiczne. Zdecydowanie bardziej podobają mi się wiekowe filmy, obecnie za dużo jest powielania schematów, taniego efekciarstwa, a brakuje... tego trudnego do zdefiniowania czynnika (klimatu?), który potrafi mnie przykuć do telewizora.

Z tytułów, które zostały już wymienione, najbardziej podobają mi się W paszczy szaleństwa (świetny klimat i Sam Neil w roli głównej) oraz Egzorcyzmy Emily Rose (nie spodziewałem się, że tego rodzaju film będzie mnie w stanie tak mocno przestraszyć). Pierwsza część Piły jest bardzo solidnym tytułem, ale kolejne opierają się przede wszystkim na powielaniu schematów znanych z jedynki, w dodatku stawia się w nich raczej na brutalność i ilość ofiar. W każdym razie z klimatu jedynki zostają jedynie opary i można tylko żałować, że seria ciągnie się w nieskończoność.

Podobają mi się stare filmy Johna Carpentera. Moim faworytem jest zwłaszcza Coś, w którym lubię niemal wszystko - śnieżną scenerię, atmosferę osaczenia, świetną, minimalistyczną muzykę autorstwa Ennio Morricone (dostał za nią nominację do Złotej Maliny [sic!]), aktorstwo (m.in. Kurt Russell i Keith David) i oczywiście scenariusz. O W paszczy szaleństwa była już mowa, wspomnę więc jeszcze o takich filmach Carpentera, jak Halloween, Oni żyją, Mgła, Ucieczka z Nowego Jorku czy Książę ciemności.

Cenię też horrory psychologiczne Polańskiego (Dziecko Rosemary, Dziewiąte Wrota) i Kubricka (Lśnienie). Ten ostatni tytuł to zresztą kolejny przykład subiektywizmu w przyznawaniu nominacji do Złotej Maliny. Film dostał je (nominacje, nie maliny) aż dwie - jedną (i tu opinie co do jej słuszności są podzielone) w kategorii 'najgorsza aktorka' dla Shelley Duvall, drugą (to już kompletne nieporozumienie) w kategorii 'najgorszy reżyser' dla Kubricka.
Kubrick jest dość specyficznym reżyserem i jego styl nie każdemu się podoba, ale na mnie jego filmy robią bardzo pozytywne wrażenie. Lśnienie ma zresztą jeszcze jeden olbrzymi atut - Jacka Nicholsona, który stworzył jedną z najbardziej diabolicznych kreacji w dziejach. Co do wspomnianej Shelley Duvall (wcieliła się w żonę głównego bohatera), jej szpetny wygląd i manieryzm w zachowaniu drażniły, ale tak chyba miało być. Rzadko spotyka się tak bardzo irytującą bohaterkę horroru. I to jest fajne, że widz interesuje się losem bohaterów, że lubi ich bądź czuje do nich antypatię, nie ma bowiem nic gorszego niż papierowe, pozbawione charakteru postacie.

Chciałbym też polecić nieco zapomniany już horror psychologiczny Nie oglądaj się teraz, który rozgrywa się w pięknej Wenecji. Akcja toczy się w niezbyt szybkim tempie, ale mamy tu sugestywny klimat, sporo symboliki i niedopowiedzeń, no i przede wszystkim zaskakujący finał. Odtwórcą głównej roli jest jeden z moich ulubionych aktorów - Donald Sutherland. Film ma swoje lata (już 38), ale wcale się nie zestarzał - oglądałem go w 2009 roku i zrobił na mnie świetne wrażenie.





Lubię też horrory, które zahaczają o sferę wiary. Pisałem już o Egzorcyzmach Emily Rose i Księciu Ciemności. Wspomnę jeszcze o takich klasykach jak Omen (zwłaszcza pierwsza część trzymała poziom), Egzorcysta czy Amityville.

Do kompletu dołożę dwie pierwsze części Obcego oraz horrory z udziałem Roberta De Niro (Frankenstein i Harry Angel).

Z komediowych horrorów mogę polecić Zręczne ręce (Idle Hands).