Adam pisze książkę. Tytuł "Głosy". Pokaz jego grafomanii, można zobaczyć w "O mnie" na jego kanale. Z powodu ubogiej wyobraźni fabuła jest zerżnięta z Silent Hill.

[spoiler]Nazywam się Adam Adamus, dla przyjaciół Zajka. Byłem zwykłym śmiertelnikiem, który przez przypadek znalazł się o niewłaściwej porze w niewłaściwym miejscu, a przynajmniej takie odnosiłem wrażenie, kiedy cała ta historia dopiero się zaczynała. Tego feralnego dnia wybrałem się z moją córką Anastazją na wakacje do pewnej miejscowości wypoczynkowej w Górach Skalistych. Pech chciał,że ośrodek który wybraliśmy znajdował się w pobliżu zapadłej dziury noszącej nazwę Silent Hill. Początkowo podróż przebiegała raczej spokojnie, na tym odludziu nie mogło być inaczej. Jedynym akcentem, jaki zapamiętałem był policjant, a raczej policjantka z drogówki, która wyprzedziła mnie późnym popołudniem. Potem aż do chwili wypadku - o ile był to wypadek - nic ciekawego się nie wydarzyło. Pierwszą oznaką zbliżającego się niebezpieczeństwa był porzucony motor na skraju szosy. Policyjny Harley zaciekawił mnie do tego stopnia ,że spoglądając w lusterko przestałem na moment kontrolować, co się dzieje przed maską mojego jeepa i niemal w ostatniej chwili zauważyłem w świetle reflektorów zakrwawioną dziewczynę. Jedynie swojemu refleksowi zawdzięczam. Właśnie, co zawdzięczam refleksowi? Może lepiej byłoby nie reagować. Nie pamiętam niczego więcej z tego zdarzenia. Ocknąłem się w rozbitym samochodzie na samym dole nasypu, po którym przemykała droga. Wokół panowała niesamowita cisza. Byłem zbyt skołowany, by zauważyć rzecz najważniejszą. Mimo iż wylądowałem na jednej z głównych ulic tej dziury, o niecałe kilkadziesiąt metrów od budynków, nikt nie pojawił się na miejscu wypadku. Nie było też Anastazji!! Wyskoczyłem z samochodu wykrzykując jej imię, odpowiedziała mi jednak cisza. Rozejrzałem się ze zdziwieniem po okolicy, dopiero teraz zaczynałem kojarzyć. Zamglone ulice miasteczka były kompletnie puste. Żaden odgłos nie dobiegał z pobliskich domów. Nie widziałem ptaków ani zwierząt. Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz, ruszyłem ostrożnie przed siebie oddalając się od wraku mojego Wranglera. Zapomniałem o wypadku, o niesamowitości tego miejsca, jedyne czego teraz pragnąłem, to było odnalezienie Anastazji. W chwilę później z prawej strony usłyszałem ciche odgłosy kroków. Przez mgłę ujrzałem niewyraźną postać dziecka. - Czy to ty Anastazjo? - zawołałem,ale dzieciak ruszył biegiem przed siebie. - Zatrzymaj się, poczekaj. Mimo iż krzyczałem dziewczynka znikła we mgle. Ruszyłem śladem rozbrzmiewających w mlecznej zawiesinie kroków. Gubiłem ją parokrotnie,ale dziwnym zbiegiem okoliczności zawsze, gdy już traciłem nadzieję, gdzieś w oddali rozbrzmiewał jakiś dźwięk i chwytałem wątły trop dziecka. Tak dotarłem do bocznej alei prowadzącej do garażu tradycyjnie umieszczanych za domami. Usłyszałem metaliczne skrzypnięcie i ruszyłem w kierunku, z którego dobiegał ten dźwięk. Na końcu alejki znalazłem uchyloną metalową bramę. Bez wahania wszedłem do wąskiego przejścia,chociaż napis na bramie ostrzegał przed złymi psami. Zresztą niepotrzebnie, tuż za bramą na ziemi leżało coś, co mogło za życia być wielkim psem,a teraz przypominało befsztyk. Ktokolwiek zrobił coś, takiego musiał być szalony. Tym bardziej zabiło mi serce. Anastazja zgubiła się we mgle,a gdzieś w pobliżu czai się bezwzględny morderca. Nie po raz pierwszy tego wieczora przeszyły mnie po plecach ciarki. Nie miałem nawet noża, by bronić się przed ewentualnym napadem. Ostrożniej niż do tej pory ruszyłem do przodu, wypatrując śladów dziecka...

Opowieść by Zajka.[/spoiler]