Kurna. Ludzie. Forum 2 lata istnieje i jeszcze nikt takiego tematu nie założył. Zajmijmy się w końcu jakimś pozytywnym tematem, a nie tylko dilda, tampony, Rocki i gwałty analne, hm?

Moje pozycje - kolejność przypadkowa. *Zakłada Gogle Nostalgii*

-Metal Gear Solid - Moja pierwsza gierka z przekonującą grą aktorską, zapadającą w pamięć muzyką, ciekawą fabułą oraz z postaciami, na których losie autentycznie mi zależało. Kupiłem lata temu w Auchanie. Szukałem egranizacji Mrocznego Widma, Bogu dzięki tej gry akurat nie było na półkach. W ramach rekompensaty wziąłem pierwszego MGS-a w wersji na PC. Bo ładna okładka była. Najszczęśliwszy zbieg okoliczności, jaki mi się w życiu przydarzył - MGS-a pogrywam do dziś. To ciekawe przeżycie, przejść grę mając 8, 10, 15 i 18 lat. Chcę ją przejść ponownie, ale jestem zbyt leniwy, żeby ją zainstalować, poza tym wątpię, aby działała poprawnie pod Windowsem 7. Zresztą sam się sobie dziwię, że jako małe dziecko grę przeszedłem bez żadnego poradnika. Gierka składa się w jakichś 70% z cutscenek oraz dialogów. O polskich wersjach gier nikt wtedy nawet nie marzył.

- Metal Gear Solid 3 - to samo, co wyżej + najlepsze walki z bossami, jakie widziałem w grze wideo - muzyka, ta akurat w ogóle nie zapada w pamięć. Ostatnia godzina składa się w zasadzie z czystej adrenaliny oraz niedorzecznej ilości zwrotów akcji - nie mogłem usiedzieć w fotelu. Ponadto, jedna z najlepiej wyglądających gier na PS2, gra w moim mniemaniu niewiele gorsza od pierwszego MGS-a: system kamuflażu był na dłuższą metę męczący. Brakowało mi tej prostoty jedynki. I jeszcze jedno - cholera jasna, ależ ta gra była brutalna...

- Max Payne 2: The Fall of Max Payne - pierwsza część jakoś nigdy szczególnie nie przypadła mi do gustu. Prawdopodobnie dlatego, że pod koniec wrogowie byli niedorzecznie wytrzymali na pociski (przyjąć strzał ze strzelby na twarz z bliskiej odległości to dla nich pikuś). Za to dwójka - mmmmm. Poprawiony bullet time - teraz za skok oraz samo spowolnienie czasu odpowiadały oddzielne przyciski, co znacznie ułatwiało korzystanie z umiejętności Maksa oraz sprawiało większą przyjemność z gry. Ponadto scenariusz dwójki był lepiej napisany (aczkowiek monologi Maksa nadal wydają mi się kiczowate), a sama historia była okraszona sporymi dawkami świetnego, czarnego humoru. Najmilej wspominam różne pierdoły, takie jak "seriale", które można oglądać w czasie rozgrywki, rozmowy między "sprzątaczami", czy też słynny "funhouse". No i ta piosenka na końcu - pure nostalgia. Grę niedawno przeszedłem ponownie - bawiłem się cholernie dobrze.

- Red Dead Redemption - Uwielbiam klimat w tej grze. Uwielbiam przedstawioną historię oraz postacie (przeczekajcie nudnawy prolog, później akcja się rozkręca - mało w tej grze jest normalny, przypomina mi to w pewnym stopniu GTA: San Andreas). Uwielbiam dialogi. Uwielbiam muzykę oraz sposób, w jaki została ona wykorzystana. Uwielbiam Euphorię. Gra jest powtarzalna, wiem. Pojedź tam, wystrzelaj tych. Ale strzelanie w tej grze daje tak ogromną radochę... gdyby tylko ta gra była trudniejsza - praktycznie nie da się w niej zginąć w walce.

- Grand Theft Auto: San Andreas - Gra dla gimbusiarni, wiem, ale w mojej ocenie jest to bez dwóch zdań najlepsza część GTA. W żadnej innej grze nie miałem takiego parcia na eksplorację świata. Uważam, że "cool elo ziomalski klimat" nie był nachalny, a w każdym razie nie tak, jak w Saint's Row. Co więcej - klimacik mnie wciągnął. Do dziś pamiętam teksty OG Loca, Smoke'a, a CJ to mój ulubiony protagonista ze wszystkich części serii. GTA IV było gorsze od SA niemal pod każdym względem - brakowało mi tego humoru, tych wykręconych zadań, tego komiksowego przesadyzmu, tych zapadających w pamięć postaci.

Honorable mention:

-Shadow of the Colossus - gra to jeden wielki boss fight. W pojedynkę grało mi się średnio, ale w grupie przyjaciół - bueno. Te wrzaski, emocje, wynajdywanie słabych punktów u Kolosów. Szkoda tylko, że nigdy jej nie przeszedłem - utknąłem na ostatnim bossie parę lat temu i tak już zostało.