Ulubione gry... Hm.

Rayman 2:TGE / 3:HH - Szczerze, to nie potrafię wybrać spośród tych dwóch najlepszą. Do obu czuję nostalgię i zawsze miały jakąś wartość w moich oczach. Tak jak w sequelu kraina była tak przepełniona swym urokiem tajemnic i mitów, że się chciało to wszystko odkryć i poznać nawet znacznie więcej, tak właśnie trójka potrafiła rozbawić do łez swym pokręconym humorem (i nie gorzej oczarować gracza swymi sekretami).

Cave Story - Gra, która z darmowej zamieniła się dla mnie na bezcenną. Bardzo interesująca fabuła i na prawdę ciekawe postacie. Gra ogółem ma charakter old-schoolowy. Rozgrywka platformowa, elementy RPG, muzyka 16-bitowa, pikselowa oprawa graficzna. Jednak ona nie należy do najkrótszych, a poziom trudności buduje się wraz z postępami w grze oraz z następnymi wyznaczonymi przez nas celami (do dziś nie mogę przejść trzeciego zakończenia). W dodatku niektóre nasze decyzje rzeczywiście mogą zmienić przebieg zdarzeń fabuły, przy czym ułatwia/utrudnia pomyślne zakończenie gry.
Trzeba samemu tego tytułu spróbować, polecam.

Bastion - Ta gra moim zdaniem potrafi niejednego oczarować. Pierwsze co się rzuca w uwagę, to ręcznie malowana oprawa wizualna, świetna muzyka oraz narracja. Historia potrafi rozśmieszyć, zadziwić, wzruszyć... Niczym interaktywna książka z najwyższej półki.
Spędziłem bardzo miły czas grając w tą grę i nie żałuję żadnej złotówki wydanej na nia (wraz z soundtrackiem. Do dziś słucham niektóre z tych klimatycznych nutek).

Jak & Daxter: The Precursor Legacy - Sam fakt, że gra jest autorstwa ludziów, którzy dali początek serii Crash Bandicoot zadowala mnie niesamowicie. Rozgrywka bez ekranów ładowania, jedna, wielka mapa, po której możemy swobodnie się poruszać, ładne krajobrazy, uzupełniająca grę muzyka. Cudeńko.

Borderlands - Strzelanka, której klimat mnie wciągnął totalnie. Pustkowie, niebezpieczne gangi, czarny humor, pierdyliard broni, klimatyczna ścieżka dźwiękowa, fajne postacie i gorączka złota. Poza tym - uwielbiam tutaj moc rewolwerów. Co-op ma swoje dobre i złe strony: wspólna rzeź winiątek oraz bójki o to, kto pierwszy wypatrzył jakiegoś super ekstra gnata. Jednak mimo złych czy dobrych momentów, zawsze chętnie wracam po więcej.

Spyro (wszystkie części na PSX) - No kto by nie znał przygód fioletowego smoczka ganiającego za owcami ze starego, dobrego Szaraka? Gra nigdy mi się nie nudzi, zwłaszcza za świetną muzykę skomponowaną przez Stewarta Copelanda (perkusista zespołu The Police). Zawsze w tej grze były łatwe i trudne momenty, których przejście za każdym razem sprawia mi przyjemność. Jedna z wielu gier pełnych nostalgii, które poszerzyły moją wyobraźnię.