Każdy gracz ma swój tytuł, do którego lubi powracać co pewien czas. Dla mnie taką grą jest „Heart of Darkness”. Wydany w 1998 roku produkt Amazing Studios wszedł do historii gier video jako pierwszy tytuł, na którego potrzeby została specjalnie skomponowana muzyka symfoniczna. Fabuła traktuje o chłopcu imieniem Andy, któremu złe i przebrzydłe Siły Ciemności porywają psa – najwyraźniej jego jedynego przyjaciela. Chłopak postanawia go odbić, na zbudowanej przez siebie latającej maszynie wyrusza do odległej krainy zamieszkałej przez istoty przypominające cienie.

To pobieżne wprowadzenie do fabuły, które napisałem powyżej, należy traktować z dystansem. W grę nie grałem już parę ładnych lat, próbowałem sobie ją ostatnio odświeżyć, niestety nie chce ona działać pod Windowsem 7. Jest to jeden z tych tytułów, w które grałem w okresie mojego dzieciństwa, i które wywarły na mnie spore wrażenie. Do dzisiaj nie jestem w stanie pojąć, jak ta perełka mogła zostać zapomniana przez graczy. Pomimo oznakowania „E”, czyli „everyone” oraz kreskówkowej grafiki, autentycznie bałem się grać w tę grę jako dziecko. Tak, bałem się gry, która wyglądała, jak jedna z ówczesnych animacji Disney’a. Grałem w nią tylko z kumplem. Tym lepiej, ponieważ emocje, które przeżywaliśmy razem grając w tą grę pamiętam do dzisiaj. Sam gameplay przypomina takie tytuły jak „Another World”, „Blackthorne”, czy „Flashback”. Początkowo gierka przypomina niezwykle intensywny shoot’em up, bohater jest wyposażony w karabin strzelający wyładowaniami elektrycznymi, który jednak bardzo szybko traci i jest zmuszony uciekać przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Wtedy sama rozgrywka skupia się na przetrwaniu, coś a’ la „Another World”. Z karabinem, czy bez, gra potrafiła przerazić. Wyobraźcie sobie sześcioletniego bachora sterującego postacią oraz siedzącego na pufie obok kolegi w tym samym wieku. A teraz takiemu bachorowi na monitorze ukazuje się taka scena:





Warto w tym momencie wspomnieć, że mamy cały czas kontrolę nad bohaterem. Tak, wtedy, gdy wisi na lianie też. Poza tym, ta gra – pomimo swojego przyjaznemu stosunkom rodzinnym oznakowania – ma całkiem mocne sceny śmierci. Niektóre do dzisiaj wywołują u mnie dreszcze. Pierwsze miejsce u mnie zdecydowanie zajmuje ten gigantyczny robal ryjący w ścianach.





Ale możecie powiedzieć – no dobra, fajnie, ale już jeden z polskich zagrajmerów już przeszedł tą grę. Tym zagrajmerem jest MrSetoKami.





Zamieszczam ten artykuł jednak z kilku powodów:
1) Filmików w gruncie rzeczy nikt nie widział
2) Pan SetoKami nie jest najlepszym komentatorem
3) Umiejętności SetoKami w tej grze są… niedoskonałe
4) Ponadto, często wogóle nie wyjaśnia co robi. Jest to błąd – w grze jest ukrytych wiele pułapek.

Tak więc, drogi zagrajmerze – może by tak zamiast spamować YouTube’a koleją serią z Minecrafta czy Terrarii, dałbyś szansę takiemu Heart of Darkness, hm?

Gra wygląda na ciekawą. W wolnym czasie się jej przyjrzę. Ale trochę nie fajnie postąpiłeś wybierając ją do "Jakich gier brakuje w polskim Zagrajmy..." skoro gra jest nagrana.

(27-05-2011 22:19 )Gik Wrote:  Zamieszczam ten artykuł jednak z kilku powodów:
1) Filmików w gruncie rzeczy nikt nie widział
2) Pan SetoKami nie jest najlepszym komentatorem
3) Umiejętności SetoKami w tej grze są… niedoskonałe
4) Ponadto, często wogóle nie wyjaśnia co robi. Jest to błąd – w grze jest ukrytych wiele pułapek.

To jest opinia bardzo subiektywna, ktoś inny może uznać ten LP za bardzo udany.

Ważne, że się tego podjął i co najważniejsze, przechodzi grę (która przywodzi mi na myśl wszelkie platformówki, z jakimi nie dawałem sobie rady w dzieciństwie - w to się da normalnie grać?). A że nie jest wybitny, cóż, ilu się tego jeszcze podjęło? Majcraft jest na topie i bardziej "przyjazny".
Hmm, Gik naprawdę radziłbym Tobie samemu zrobić LP do tej gry (o ile wpierw uda Ci się ją uruchomić u siebie).
Ps. Ale jak oglądałem tego LP, to aż mnie dziwi - to naprawdę gra z 1998? Z taką grafiką (po lekkim podrysowaniu) mogłaby się skutecznie teraz obronić! A klimat naprawdę wciąga. Myślę przy tym, że obecnych graczy odstraszyłby poziom trudności - może dlatego jest teraz zapomniana i kolejne pokolenia w to nie grają? W dobie zaskryptowanych filmówek mnie to nie dziwi.

Wonziu wspominał o tej grze w Doomu Starców.

nieładnie zrobiłeś, krytykując SetoKami, po za tym jest multum gier z których nikt nie robił zagrajmy w :)
Swoją drogą fajnie, że coś się dzieje na stronie ;)

Lol! Serio, NIKT jeszcze nie zrobił z tego Polskiego Zagrajmy?! Ja mam tą grę w planach od dobrych dwóch miesięcy! :P
(o ile jakoś "zreperuję" grafikę tej gry... bo wątpię, by kogoś podniecały losowe piksele w negatywie...)

Jest już zagrajmy z tej gry...

Ok, co do MrSetoKami:
Cieszę się, że zrobił "Heart of Darkness", jednak uważam, że ta gra zasługuje na większy rozgłos. Poza tym, on też nie grał w to od dłuższego czasu, przez co często się zacina, widz jest zmuszany do częstego oglądania, jak SetoKami łazi po planszy i zastanawia się, co robić dalej. Ponadto, nieciekawy, monotonny komentarz, żadnych emocji z jego strony. Tak, MrZupapl, to jest subiektywna opinia. Cały artykuł jest jedną wielką subiektywną opinią.

Chcę, żeby tą grą zajął się ktoś bardziej znany, z doświadczeniami podobnymi do moich - taki nostalgiczny stosunek do gry bardzo wzbogaca komentarz. Jeżeli Zagrajmy ma zachęcać innych do sięgnięcia po dany tytuł, to raczej nie dokona tego osoba, która po 2 miesiącach ma 20 parę wyświetleń.

Daj mu czas, rozkręci się facet i jeszcze nie jedną osobę zachęci do tej gry. Napisz może do niego? Jakieś wskazówki zapamiętane z dzieciństwa pewnie by mu się przydały, a nie traktowanie jego pracy jako nic wartościowego.

Skończył już grę. Wątpię, by chciał ją nagrywać ponownie.